Sonbahar

Evet, yaptım.
Mükemmel bir geceydi. Yağmur bulutları berrak su damlaları yerine kıpkırmızı kan taşıdıklarını düşündürecek bir renge boyanmışlardı.
Ölü ağaç dallarının kederli ahengine kapıldım umutsuzca. Denizin kabarık dalgalarında kaybettim kendimi. O şarkı... Ah şarkı! Anlatamam; kelimeler çok, ama çok çirkin, çok kusurlu.
Kulaklarımda yankılanan şeyin güzelliğinden öylesine yoksundum ki. Karanlığın asaletinden uzak, hüznünün tam ortasında, gizlediklerinden habersiz aldım elime onu. Tiksintiyle baktım gözlerine. Özgürlüğün gözleriydi onlar! O muhteşem gözler, evet evet uçabilenler! Kaçabilenler!... Jezabel. Buraya ait olmak zorunda değildi o kül rengi tüyler, istediği yerde yankılanabilirdi o ses... Benimkinin aksine.
Ben yaptım -evet yaptım! Tuttum, sıkıştırdım ellerimin arasında. Sırf beni anlasın diye!
Yaptım! Her şeyi yaşamadan ölmesin diye! Mecburiyeti de yaşasın diye...!
Ona acınası çığlıklar attırdığımı sanırken kendimi aynı çığlıklara boğdum.
Ve evet, yaptım, ben yaptım BEN! Kanatlarını kopardım aldım elinden! Jezabel!..
Gece mavisine boyalı tırnaklarımla yırttım derisini. Tüylerinin yumuşacık dokunuşu hâlâ ellerimde...
Jezabel! Sevdim seni!.. Gel, yine şarkını söyle;
Bu sefer bana söylemeye mecbur kalarak...
Hadi, tutsaklığı söyle bu gece!
Jezabel... Öldürdüm seni, değil mi? Tüm güzelliğini elinden alıp, seni kilitleyip daracık bir kafese....

Evet, yaptım.
Sırf seni sevdim diye! Sırf kötülüklerimle kirlettiğim özgürlüğüne bakmaya tahammülüm kalmadı diye! Sırf huzuru bulayım diye, Jezabel! Mutlu olayım diye... Bir gece de ben rahat uyuyayım.
Söyle kusursuz şarkını, sen durma söyle.
Kan bulaştı biraz yüzüme, yıkarım hemen. Buradayım, dinliyorum merak etme...