Keskin, beyaz ışık karanlık salonu yırtarak geçiyor. Zoraki alkış sesleriyle doluyor kulaklarım.
Sonu ölüm olan bir hikayeyi düşündürüyor bana piyanoda çalınan ilk altı nota. O yalnız adam beliriyor tuşlarda, geçmiş günleri gözümün önünde uçuşuyor; aynı hatalar her gün, aynı gözyaşları, kolunda aynı kesikler her akşam, aynı sarhoşluklar.
Beni hatırlatıyor bana, benim hayatımı düşündürüyor hikayesi. Her gece yaptığı gibi, gözlerini düşüncelere kapatıyor bir anda. Aklından geçen binlercesinin arasında, bir tanesi ona iç çektiriyor.
Çok zor yaşamak.
Doruk noktasına ulaşıyor şarkı; belki kimsenin zarafetini fark edemediği o bir saniyelik yükseliş... Bir piyanist ölüyor içimde.
Kanı satırlara bulaşıyor.
