5 Mayıs 2011 Perşembe

Sahne

Parlak ışıklar gözlerimi acıtıyor.
Önümde olması gereken meraklı yüzlerin yerinde karanlık bir boşluk... Sahneyi seviyorum; tüm kuralları yıkıyor, kendi gerçekliğini yaratıyor; yüzüme vuran ışığı, seyircileri örten karanlığa çevirebiliyor. İçinde kilitli kaldığım bu kafesi, bedenimi, yönetme gücü veriyor bana... Bu yüzden ya; dünya, gözlerde bir sahne olduğunda anahtarlara gerek kalmıyor.



2 yorum:

vivre sur le fil dedi ki...

ben bir zamanlar "iris"tim :)

bu mesaj kendi kendini yok etmeyecektir.
okuyup, yok etmeniz dileğiyle...

görüşmek üzereee :))

MUKİ dedi ki...

Aşkım benim,
Okudukça kelimelerle ancak bu kadar güzel dans edilebilir diyorum. Allah daim etsin.Sevgiler.