Kar yağmış yıldızların üstüne...
Buz kesmiş ışıkları benim üstümde.
Boş evin camında anlık bir parıltı beliriyor sanki... Heyecanla kapıyı çalıyorum.
Kimse açmıyor... Ne bekliyordum ki?
Belki kırmızı bir mum, uzun süredir unutulmuş olan...
Herhangi bir yerde, herhangi birinin ateşinin ışığını saçan geceye.
Titreyen gölgelerle seslenen etrafa, "Ben hâlâ yaşıyorum..." diye.
Erimesine aldırmadan minicik umutlar biriktiren ısınınca yüreği.
Bir şekilde "Ben hâlâ ölüyorum..." demiyormuş gibi...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder