15 Şubat 2010 Pazartesi

Düşüyorum

Yine o çok sevdiğim şarkı başladı... Gerçekten söyleyebilmek isterdim, ama sesim titriyor her zaman ki gibi. Zayıf bir yaprak gibi titriyor... Titriyorum. Sözleri anlamıyorum, ama bu önemli değil. Bana gerçekten güzel şeyler hissettiriyor. Her saniye daha da hızlanarak düşüyorum nasıl geldiğimi bilmediğim bu uçurumdan... "Nereye gidiyoruz?" diyor hayallerim hıçkırarak. Gözyaşlarım çığlıklar atıyor kelebeğin son çırpınışları gibi. Hem de her kelimeyi hecelemeye çalıştığımda...  Cesur değilim, bunu gözlerimde görebiliyorum. Ben yalnızca hayallerim kadar varım; şimdi öleceğimin bilincine varıyorum... Fısıltılar yankılanarak büyüyor içimde. Hepsi birbirine karışıyor, onları anlayamıyorum. Ürkütücü bir duman var, hava karanlık... Korku soğuk, her yerde hissediliyor. Ama hâlâ içimdeki isyancıyı ayakta tutan bir ateş var... Bir yanım herşeyi kabullenirken, o tutunacak bir dal arıyor... Çünkü o da benim gibi korkak, ölmek istemiyor. Aşağıda bir yerlerde... çok derinlerde çığlıklar atıyor birisi. Onu hissediyorum... Herşeyden nefret ediyor. Sinirli. Sesini duyurmak istiyor, intikam almak istiyor, ama nedenini bilmiyorum... Ayaklarımın altından kayıyor herşey... Ölümsüzlüğün sonsuz ağırlığı beni öldürüyor... Her rüzgar gözümün önündeki kelebeği başka yerlere sürüklüyor, onu yaralıyor. Kanatları kırılıyor, paramparça oluyor. Herkesin hayatları uzaklarda, karıınca kadar küçükler benim gözlerimden bakınca... Hepsinin farklı hikayeleri var, ve sonunda onlar da parçalanıyor... Kan revan içinde... Yavaşça, çığlık çığlığa. Ve ben mutluyum, çünkü büyülü olduğuna inandığım kelebekler bile benimle aynı kaderi paylaşıyor. Toplu bir acı... Gidiyorsam, peşimden inançlarımı da götüreceğim... Hayallerimi, hırslarımı da götüreceğim. Herkesi benimle aşağıya çekeceğim, en aşağıya... Onların yavaşça öldüklerini görmek istiyorum, kanlarının her damlasını akarken izlemek istiyorum... Bu bana ruhumu geri veremez, yalnızca beni güldürebilir. Gözlerim de yok oluncaya kadar izleyip güleceğim... Onlar ağlarken... Çünkü beni yukarıdan dinlemelerini istemiyorum...Evet işte... Düştüm.

Hiç yorum yok: