Kaçıyorum gözlerimi kapayarak.
Kulaklarımdaki perdenin hiçbir anlamı yok şimdi. Çünkü sana geliyorum... Senin sessizliğinde kaybolmak için koşuyorum.
Öyle bir yerde ki hayatın... Oraya gelince insanlara söylenebilecek tek bir şey kalıyor.
"Elveda."
Ben de söylüyorum. Hiç düşünmeden... Herkesin hikayesini atıyorum ateşin içine, sayfa sayfa. Kararıp buruşmalarını izliyorum kapkaranlık duygularla. Parça parça olup, minicik kelebekler gibi geceye doğru yükseliyorlar en sonunda...
Bana kendimi suçlu hissettiren bir şeyler var, birini sevmenin, diğer herkesi onun için feda edebilmek demek olduğunu bildiğim halde...
Sen o yanan sayfaların hiçbirini hak etmiyorsun; belki de bu, bana kendimi bir katil gibi hissettiren.
"Hayat adaletsizdir" demiştin oysa... İnanmamıştım.
"Birinin hayatına girmek, bir diğerine veda etmeyi gerektirir birçok şeyi de kendinle birlikte götürerek... Sevmek adaletsizdir." demiştin... Hiçbir zaman anlayamayacağımı sanmıştım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder