Sonsuz bir rüzgar sürüklüyor bizi... Yapamıyorum ben yine, bırakamıyorum seni. Bir adım daha atamıyorum sen arkamda ağlarken... Bir adım daha atamıyorum seni kıracağımı bile bile...
Yalvarıyorsun. Duymuyorum. Duyarsam, ölürsün.
Ağlamaktan sönmüş gözlerinle bakıyorsun bana acı acı. Görmüyorum. Görürsem ölürsün.
Bir şekilde en derinlerde sakladığım bir kapının deliğinden içeri sızıveriyorsun... İçinde gizli kalmış bir şeyler var, sihirli sözcükler fısıldıyorsun adeta ona... Bu sefer olmayacağını anlıyorum... Bu kez engel olamayacağım ölümüne.
Uyarıyorum seni. Uyarmazsam ölürsün....
Dinlemiyorsun. "Seninle öleceğim ben!" diye bağırıp duruyorsun diğer her çığlığı bastırarak.
İtiyorum seni kendimden geriye... Ne kadar uzağa itebiliyorsam incitmeden.
İmkansızmış bu meğer... Seni incitmeden uzaklaştıramıyorum kendimden.
Ayrılmamızı istemiyor sarı yapraklar. Saat alay ediyor adeta bizimle; bir çizgi daha yüzümüze... Herşeyin, herkesin tam ortasındayız. Ne iyi, ne kötü... Aslında hem iyi, hem kötü. Tam uçurumun kenarındayız...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder