Sönüktü gözlerin o gece. Yıldızları serpiştirmediler yine denize... Simsiyah bir alev esir alıverdi gökleri o ışık olmayınca, sen üşüdün... Çok üşüdün. Birileri sonsuzluğu fısıldamıştı rüzgara, sadece senin duyabileceğin bir sesle. Masken kırıktı her zamanki gibi, en ufak bir sınır yoktu duygularının önünde.
"Beklerim ben seni..." dedin rüzgara. "Sonsuza kadar olsa da, beklerim sonunun gelmesini..."
Ellerini tutamazdı ki rüzgar... Kimse tutamazdı ellerini.
Ay son bir kez çığlık attı simsiyah küllerin arasından. Yıldızlar koşup gitmedi bu gün yardımına... Gözlerin hiç parlamadı bu gün. Belki hiçbir şey göremedin... Belki hiçbir şey göremeyecektin bir daha.
Arkada bıraktı herşey seni. Küller, rüyalar, nice yerler, zamanlar.... Birşey yapamadın gölgelerden gözlerini kaçırmaktan başka. Korkuyordun. Bekliyordun kollarını açmış, sana dönsün rüzgar diye... Sana dönsün şehrin ışıkları.
Herşey uzaklaşırken seni de yakaladı gölgeler sonunda. Sen de nefessiz kaldın. Sen de tattın ölümü o gece...
Kimse tutamadı elinden. Ben bile...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder