Sisli, karanlık bir oda... Sen yine binbir parça; ben yine sisin içine karışmış, yok olmuşum. Birileri fısıldıyor adımızı, umurumuzda değil. Yorgunuz, çünkü kimse anlamıyor. Anlamıyorlar asıl yalancının hayatın ta kendisi olduğunu... Yasak çizgilerin ötesine kendi isteğinle gitmediğini... Kimse anlamıyor, tanımıyor seni. Kimse bilmiyor ne büyük bir duvarı yıktığımızı. Ve kimse.... biz de dahil kimse bilmiyor yarınımızı. Ne cezaların beklediğini bizi... Kimlerin ayıracağını yollarımızı...
Bizi bilmiyor onlar... Seni biliyorlar, beni biliyorlar yalnızca... O parlak soğuğu bilmiyorlar. Nasıl ürperttiğini, ama nasıl hoşumuza gittiğini... Anlayamazlar onlar. Kimse anlayamaz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder