Kulaklarım içiyor o şarkıyı yavaş yavaş... Susamışlar.
Çok sakin yürüyor tik-taklar. Ne hızlanıyorlar ne yavaşlıyorlar. Çünkü kaçamayacağımı biliyorlar. Koşacak mıyım? Saatimi kıracak mıyım? Bu kulaklarımı ölümün ayak seslerine kapamaktan başka bir şey olmaz... Yine de yürüyor, yine de yaklaşıyor... Bir fare, kedi için neyse ben de ölüm için oyum. Küçük, korkak... Gelecek işte, bir gün gelecek.. Pis pis sırıtarak bakacak bana... "Tak tak; ben ölüm. Hayat nasıldı? Bir nefes daha almak ister misin?" Ama hayır... Vermez, bir saniye daha vermez son bir nefes için. Sadece yalvardığını görmek içindir o soru. Hayal kırıklığını izlemek içindir... Yoksa gerçeklikle alakası bile yoktur o sorunun.
Hep merak etmişimdir bir insanı öldürmek nasıl bir histir diye... Bir günlük ölümü oynamak... "Tak tak" demek onun yerine... "Ben ölüm."
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder