Bilmiyordum ki...

Bir insan, bir yol demekmiş aslında. Sorular sormakmış insan olmak. Bazen de cevap verdiğimiz için yaşarmışız... Saçma sapan bir öykü olmuşuz bazen. Ama ne olursa olsun, bir rüya içinmiş hepsi. Hep yarının düşünün verdiği güçle görmezmişiz yüzümüzdeki çizgileri. Sıcacık bir dokunuşun hayaliyle ufacıktan kocaman olurmuşuz. Sonra pat... Kaybedermişiz oyunu hep. İnsan olmak yenilmekmiş... Kazanmak için debelenince yaşadığımızı hissedermişiz, bu yüzden yenilirmişiz zaten. Ölüm olmadan yaşadığımızı anlayamadığımız içinmiş hepsi. Kafamıza sıkarlarmış yarının düşünü kurarken. Hep bir çıkmaz sokakla karşılaşırmışız o yolda... İnsan olmak, o çıkmaz sokağı görmeye rağmen ilerlemekmiş. Salakmış insanlar, hayat o yüzden bu kadar zevkliymiş. Kimisinin hayali hiç geçek olmazmış, kimisi hiç kendi gizli hayaline sahip olamazmış... Hep duymak istediğini duymakmış insanlık, önceden kuruluyormuş her şey. Herkesin saçında gezinemiyormuş maceranın rüzgarı... İnsan olmak, bazen kıskanmak, bazen de boyun eğmekmiş... Ben bilmiyordum ki bunu...