Bir harfle başlamıştı hepsi... Sonrası kendiliğinden geldi. Denizlerin üstü kıpkırmızı yazılarla doldu... Kimse dur diyemeyecekti ona... Kendisi bile bilmiyordu.
Zar zor yürüyordu Jack. Annesi olacak o kadını görünce öfkesine hakim olamayacağını sandı... Ama bir şekilde yapmalıydı.
"Odandan çıktın demek..."
Jack cevap vermek zorunda değilidi... Hiç olmamıştı zaten.
"Günde kaç adım atıyorsun? 120 falan mı? Yoksa daha az?..."
"Adım atmak için bir nedenim olsaydı adım atardım."
Nedenler hiç var olmazdı zaten... Ya onları yaratırdın, ya da olmayışlarına kızmakla kalırdın. Peri masalları gibi... Bazıları onları yalnızca okurdu, bazılarıysa yenilerini yazar...
Dokunmak... Karşısındakinin tüm acısını hissetmek için yeterdi Jack'e. Bu yüzden sevmezdi insanlara yakın olmayı.
İkinci bir şansı olsaydı... O yazıları göklere yazardı. Geceleri yıldızlarla süslenirlerdi... Kimse dokunamazdı onlara. Hep merak ederlerdi... Ama asla erişemez...
İkinci bir yolu olsaydı seçmek için, bazen mahkum olmanın daha kolay olduğunu anlayabilirdi Jack... Ama başaramadıktan sonra neye yarardı ki anlamak? Hiç... Koca bir hiç. Hayat buydu onun için... Hiç ve hiçe duyulan öfke.
Karşında dikilen düşmanı yenebilirsin... Ama bedeni olmayan bir düşmanı yenemezsin. Bu yüzden rekabeti sever insan... Hep bir umut olsun ister.
Bir harfle başlamıştı hepsi... İsyan, öfke, kan hepsi... Yazılarla anlamıştı Jack gerçekleri.
Ama başaramadıktan sonra neye yarardı ki anlamak..!
Kaçmak için silmesi gerekiyordu şimdi. Hepsini, hepsini silmeliydi... Tüm isyan dinmeli, öfke sönmeli...
Dökülen kan kurumalı...
Jack artık adımını atmalıydı. Bir neden için... İkinci bir yol bulması için... Belki geri dönmek için.
3 yorum:
Her zaman...Ama her zaman ikinci bir neden var. Çoğunu da dostlar gösterir.
derim ben.
Çok doğru bir şey diyorsun, ama zaten sorun da hep bu değil midir? Dost sandığın insanların sana hiçbir yardımda bulunmamaları...
ya da hüzünlü olduğunda sana dayanamayıp gitmeleri...
Yorum Gönder